Balıkçıllar dost değildiler

                                                                Bir gemicinin dul eşiydi bana o akşam hıçkıran

                                                          sokakta yankılanan sesiyle geçkin kadın

                                                         “balıkçıllar sandığın kadar dost değiller’’

                                                          diye haykırıverdi birden

                                                                               gerçekle başbaşa kalmıştım sanki çırılçıplak

                                                                               “Dalgam” adlı teknenin

                                                                               iki metrekarelik kaptan köşkünde, çatlak camdan bakarken

                                                                               yağmur altında görünen peyzaj kadar duruydu

                                                                               Fröya’nın (*) gözyaşları

                                                   Yosun  <<usaresiyle>>  bezenik kayalardı belki de karşıtlık

                                                   kurguya uygun bir gazete yazısıydı yaşam

                                                   mordu, koyu maviydi dağ kedisinin en sevdiği düşleri

                                                   solgun günde karayele kendini salan uçurtmanın

                                                   sırdaş renk cümbüşüydü beklentiler

                                                   bağımlılıktı, karşılıksız sinerjiydi

                                                   Dromedar Cafe’deki buluşmalar

                                                   televizyon monotondu

                                                   güvensiz aşkın reçetesiydi o

                                                             voleybolcu astronot Savin

                                                             kutup denizi gemisi Holywood’a konuk olabilirdi

                                                             ve Therese ve Astrid ve Wenche de bunu yapabilirdi

                                                             herkes yalnız yaşamaktaydı o buz şatoda

                                                             sansür sekilerden aşağı hızla düşüp giderken

                         hipnotize bir afarozdu

                         geçici ilişkiler

                         bir direnişin bağışıklığıydı

                         tren penceresinden hızla okunan duvar yazıtları

                         rengarenktiler, bileşkeydiler

                         aykırı boşalımın çağrısıydı bilince inen

                         ender böğürtlenlerin tortulu pekmeziydi tutku

                         kılavuz evrimiydi kızakta geçen o günün sözleri

                                                       bir ayin kitabı kadar

                                          sanat tarihi kadar ağır ve yoğundu

                                                                                                  ve akşamında

                                                                                                  metropolün kaotik psikanaliziydi rastladığım o kadın

                                                                                                  ve o kadın, o kadın, o akşam

                                                                                                  b e n i m    i ç i n   a ğ l a d ı . . .

                                                                                        Cem Güneş

(*)Viking mitolojisinde iyilik ve sağlık tanrıçası.