Turkuaz  yıl

                                                     Şimdi düş gözlü kadını yaşıyorum

                                                     Agdenes (*) kayalıklarındaki deniz fenerindeyiz

                                                     dışarıda buzdan bir gece

                                                     ve amansız fırtına, kayalıklarda ıslıklanan

                                                     şimdiki dünyamız

                                                     yorgun bir tahta masa ve iki tunç şamdan

                                                     heyecanla titriyoruz...

                                                     insanlık ufukta ürkekçe yeni sayfalar açıyor

                                                     günlüklerde tutku ve kirlilik

                                                     ateşi alınmış heyecanlar

                                                     ve çöküş var günlüklerde

                                                     günlükler kuşkulu

                                                     görüyoruz

                                                      düş gözlü kadına daha bir yaklaşıyorum

                                                      turkuaz ve çivit mavi gözleri

                                                      karlar üstünde uçarcasına bir tüy gibi gelmiş

                                                      beyaz bir elbiseye sarılı

                                                      saçları sarkıtlar

                                                      kirpikleri dikitleri andırıyor

                                                      ak pak teni

                                                      ve pırlanta gibi parlıyor gözleri

                                                                           böylesine gelişi hiç kimselerin farketmemesi

                                                                           normal değil mi?

                                                    şimdi Agdenes deniz fenerindeyiz

                                                    saatler 24:00 ve dışarıda donduran bir fırtına

                                                   dünyamız bir yorgun tahta masa ve iki tunç şamdan

                                                   ve Hannah Ryggen’nin (*) ‘Ana kalbi’ renklerinde günlükler

                                                   Österott Şatosu’nun arka odasında iskeletler

                                                   şerbetçi otuyla sarmalanmışlar

                                                   ve o beş tabut nasıl da umutla bakıyor geleceğimize

                                                   yorgun bir gezegeni titreyerek ruhlara teslim ediyoruz şimdi

                                                                                 tüm umudumuz o mutlu iki kardeş

                                                                                 ve eski masallar okuyoruz onlara

                                                                                meleklerden övgüler kazanıyoruz

                                                                                yaşamı umutla onarmak amacımız

                                                                                                                             birlikte

                                                                deniz - gök aydınlanıyor ağır ağır

                                                                bir bir kayıyor yıldızlar

                                                                Atlantik kabarıyor ve çağlıyor

                                                                birlikte kucaklıyoruz yeni yılı...

                                                                söyle düş gözlü kadın

                                                                insanlığın kestirememesi bütün bunları

                                                                anlatamamak istediklerimizi

                                                               ve farkedememesi seni kimsenin

                                                               n o r m a l   d e ğ i l m i y d i . . .

                                                               hiç kimseye hissettirilmemesi savaş sancılarının?...

                                                              Cem Güneş

(*) Yerel bir kasnak işi sanatçısı