Şair Sırrı Hanım

Uzaklardaki bir okulu düşünüyorum

bir tren yolu anımsıyorum

yanı başındaydı sanki okulumuzun

öte tarafındaki düzlükte tren yolunun

atlar yarışıyordu

sınıfımız da oraya bakıyordu

ben de oraya bakıyordum

önü güllerle süslü evler vardı Eski Ofis’te

pazar günüyse sinema günüydü, al yanakları çocukların

uzunca bir bahçe anımsıyorum ana caddeye doğru

pembe-gri bir bina ve

borozan çaldığım beyaz üniformalı bandomuzu

Şair Sırrı Hanım?

nerden düştün anılarıma birden

ne kadar büyümüş olsak da

belki de hiç uzaklaşmamışız senden!

yıl 1973-74

ikinci katta bir sınıfta, pencere kenarında

gözlerim kara tahtada

kulaklarım sende öğretmenim

‘‘Cem, oğlum sen kalk tahtaya’’ ‘‘Cem!.. sayar mısın ilçelerimizi?’’

- Ergani, Çüngüş, Lice...

‘‘çocuklar yardım edelim mi arkadaşınıza?’’

yüreğim buruluyor hem de çırpınıyor

yaslarda mıyız yoksa

soğuktan mı donukluğum

uzaklardaki o çileli kenti düşünüyorum şimdi

pırıl pırıl bir güneş doğuyor Dicle üzerinde

Dağ kapı, Mardin kapı, Urfa kapı

açık hava müzesi bu kent, halen dimdiktir surları

kapımı çalıyor bir dost, dışarıda kar yağıyor

dost memleketten türküler söylüyor bana

yıl 1973-74

bir tren yolunun yanında okulumuz, anımsıyorum

ikinci katta, merdivene en yakın sınıfımız

beyaz üniformalı bir de bandom

hep beraber marşlar söylüyoruz

Cem Güneş